Deutsch-Arabisch
    Substantiv
    أَمْرٌ مص. أَمَرَ، أَمِرَ   |  آمِر اسم فاعل من أمَرَ   |  أَمْر مصدر أمَرَ وأمَرَ على وأمِرَ على
    eine Sache [pl. Sachen]
    أَمْر [ج. أمور]
    die Frage [pl. Fragen]
    أَمْر [ج. أمور]
    das Ding [pl. Dinge ; Dinger [ugs.]]
    أَمْر [ج. أمور]
    die Angelegenheit [pl. Angelegenheiten]
    أَمْر [ج. أوامر]
    der Befehl [pl. Befehle]
    أَمْر [ج. أوامر]
    der Auftrag [pl. Aufträge]
    أَمْر [ج. أوامر]
    die Verfügung [pl. Verfügungen] , {Recht}
    أَمْر {قانون}
    die Anweisung [pl. Anweisungen]
    أَمْر [ج. أوامر]
    das Gebot [pl. Gebote]
    أَمْر [ج. أوامر]
    das Kommando [pl. Kommandos ; Kommanden [österr.]] , {Pol}
    أَمْر [ج. أوامر] ، {سياسة}
    die Vorschrift [pl. Vorschriften]
    أَمْر [ج. أوامر]
    die Anordnung [pl. Anordnungen] , {Recht}
    أَمْر [ج. أمور] ، {قانون}
    die Verordnung [pl. Verordnungen] , {Recht}
    أَمْر [ج. أوامر] ، {المغرب العربي}، {قانون}
    der Erlass [pl. Erlasse]
    أَمْر [ج. أوامر]
    der Vorfall [pl. Vorfälle]
    أَمْر [ج. أمور]
    der Kommandeur [pl. Kommandeure]
    آمِر
    die Befehlsgewalt
    أَمْر [ج. أوامر]
    der Befehlshaber [pl. Befehlshaber] , {Pol}
    آمِر [ج. آمرون] ، {سياسة}
    die Auflage [pl. Auflagen] , {Recht}
    أَمْر [ج. أوامر] ، {قانون}
    die Order [pl. Ordern]
    أَمْر
    die Weisung [pl. Weisungen]
    أَمْر [ج. أوامر]
    die Disposition [pl. Dispositionen]
    أَمْر [ج. أمور]
    Verb
    أَمَرَ ثلا. لازمتع. م . بحرف
    gebieten {gebot ; geboten}
    أَمَرَ
    befehlen {befahl ; befohlen}
    أَمَرَ
    verfügen {verfügte ; verfügt}
    أَمَرَ
    vorschreiben {schrieb vor / vorschrieb ; vorgeschrieben}
    أَمَرَ
    auftragen {trug auf / auftrug ; aufgetragen}
    أَمَرَ
    verordnen {verordnete ; verordnet}
    أَمَرَ
    beordern {beorderte ; beordert}
    أَمَرَ {بـ}
    Adjektiv
    imperativ
    آمِر